Życiorys porażek

„Większość moich wysiłków [naukowych] kończy się porażką, ale takie porażki często są niewidoczne. Widać natomiast sukcesy” – napisał w 2016 roku Johannes Haushofer z Uniwersytetu Princeton. „Przez to inni odnoszą czasem wrażenie, że większość rzeczy mi się udaje”.

Stworzony przez Haushofera życiorys porażek („CV of failures”) szybko stał się znany – prawdopodobnie bardziej znany niż wszystkie publikacje naukowe autora razem wzięte. Badacz nie jest zresztą jedyną osobą, która zdecydowała się upowszechnić takie zestawienie; sam też podkreśla, że zainspirował go pomysł Melanie Stefan z Uniwersytetu Edynburskiego.

Dziś i ja postanowiłem opracować swój życiorys porażek. Na szybko, więc nie jest kompletny, ale od czegoś trzeba zacząć.

  • 2010: Pierwszy artykuł odrzucony przez zagraniczne czasopismo
  • 2014: Brak Stypendium Fulbrighta
  • 2015: Brak Stypendium Fundacji Kościuszkowskiej
  • 2015 (x2) i 2016: Brak grantu Preludium
  • 2015: Brak grantu Etiuda
  • 2023 i 2024: Brak stypendium dla wybitnych młodych naukowców
  • 2025: Brak grantu Sonata

Pozdrawiam serdecznie wszystkich ponoszących porażki!

PS. Nie umyka mi ten paradoks, że łatwiej opublikować taki życiorys, kiedy odniosło się jednak również (przynajmniej we własnym mniemaniu) jakieś sukcesy. Czy jest to więc w istocie przekorna forma celebrowania zwycięstw i pomyślnych trafów? Być może! Ale i tak myślę, że trzeba przekłuwać ten balon.

196 komentarzy do “Życiorys porażek”

  1. I’ve been browsing on-line greater than 3 hours lately, yet I by no means discovered any attention-grabbing article like yours. It?¦s beautiful worth sufficient for me. Personally, if all webmasters and bloggers made good content as you did, the internet might be a lot more useful than ever before.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.